വള്ളിനിക്കര്‍....
സീന്‍-ഒന്ന് പ്രഭാതം.പ്രധാനപാത..(വിദൂര ദൃശ്യം) പാതവക്കില്‍ നിശാകുപ്പായ ധാരികളായ സ്ത്രീകള്‍ കുട്ടികളുടെ പുസ്തക സഞ്ചികള്‍ പിടിച്ചുകൊണ്ട് അക്ഷമരായി നില്‍ക്കുന്നു. തിളങ്ങുന്ന യൂണിഫോം ധരിച്ചിരിക്കുന്ന കുട്ടികളുടെ മുഖത്ത് നിസംഗത. സീന്‍ രണ്ട് . ബ്രേക്കിടുന്ന പള്ളിക്കൂട ശകടം. കുട്ടികളും സഞ്ചികളും അതില്‍ പ്രവേശിക്കുന്നു. സീന്‍-മൂന്ന് വൈകുന്നേരം.ഉടയാത്ത പൊതുവസനം ധരിച്ച കുട്ടികള്‍ നിസംഗരായി ശകടത്തില്‍ നിന്നിറങ്ങുന്നു സീന്‍-നാല് black&white സായാഹ്നം. കുടുക്കുപൊട്ടിയ കുപ്പായമിട്ട കുട്ടികള്‍പുല്ലു വളര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്ന ഇടവഴിയിലൂടെ സന്തോഷത്തോടെ വര്‍ത്തമാനം പറഞ്ഞു നടന്നു പോകുന്നു. (വിലാപ ഗാനം കേള്‍ക്കുന്നു) ഓര്‍മ്മയുടെ കോലായില്‍ ഏച്ചുകെട്ടിയ വള്ളികൊണ്ടൊരു അയ-ഇപ്പോഴും പൊട്ടാതെയുണ്ട്. സംഭവരഹിതമായ എന്‍റെ ബാല്യകാലത്തിന് നിറം പകര്‍ന്ന.. എന്‍റെയാ വള്ളിനിക്കര്‍ അവിടെയാണ് കിടക്കുന്നത്. ഏലപ്പാറ ചന്തയില്‍ നിന്നും എന്‍റെയപ്പന്‍ പേശിവാങ്ങിയ ഈ ദിവ്യവസനം ഒരു നല്ലകാലമത്രയും എനിക്കു കവചകുണ്ഡലമായി. കുടുക്കിന്‍റെ പാരതന്ത്ര്യമില്ലാത്ത പിറകില്‍ തുളവീണ ആ വസ്ത്രാലങ്കാരത്തിലെ